Yeni ‘90’lar
Indie rock sevenler ve özleyenler bu hafta İngiliz ikili Wet Leg’in ikinci stüdyo albümü “Moisturizer” ile tedavi olabilirler
Wet Leg 2021’de ilk single’ı “Chaise Longue”u yayınladığında ve kendi kulvarında popüler olduğunda devamının geleceğine şüpheyle bakılıyordu. Nitekim ‘90’ların rock müziği etkisinde gelişen yeni nesil indie grupların sayısı artmıştı ve hangilerinin devamını getirebileceğinden emin değildik. 2022’de gelen “Wet Leg” albümü Rhian Teasdale ve Hester Chambers’tan ibaret ikilinin bir yola girdiğinin işareti oldu. Yeni albüm “Moisturizer” ilk izlenim olarak riff’leri ve melodileri daha oturmuş, popüler olmaya daha aday güçlü bir indie albümü. Teknik olarak indie’nin bir alternatif müzik türü olarak varlığını sürdürüp sürdüremeyeceğinin düşünüldüğü şu günlerde türe güzel bir katkı olmuş bu albüm.
Isle of Wight çıkışlı ikilinin müziğini dinlerken ‘90’ların ve 2000’lerin indie rock ekiplerini hatırlamamak elde değil. Bugünlerde yayınlanan neredeyse bütün gitar albümlerinde bir ‘90’lar soluğu hissediliyor. Ben buna yeni ‘90’lar adını veriyorum. Yeni ‘90’ların esas ‘90’larda yapılan müzikten farkı düzenleme anlamında bir iki nüans, biraz daha melodik vokaller ve daha akılda kalıcı riff’ler. Ruh aynı ruh.
Metric’ten (mesela “Old World Underground, Where Are You?” albümü) The White Stripes’a, Dinosaur Jr.’dan Pixies ve Hole’a muhtelif etkiler ilk şarkıdan başlayarak hissediliyor. Şarkılar aşk ve ihtiraslar üzerine kurulu kimi zaman alaycı hikâyeler. Queer kimliğinin ve hayatının ruh hâlleri ön planda. Wet Leg yaşadığı hayata dair çekinip sıkılmadan hikâyeler anlatıyor.
Müzikteki referansları, üyelerin müzikal geçmişleriyle olduğu kadar prodüktör Daniel Carey’nin müzik bilgisiyle de açıklamak lazım. Carey ilk albümlerinin de prodüktörüydü ve klavyelerde destek vermişti. Kendisi Londra’daki stüdyosunda pek çok grup ağırlamış, kaliteli işlere imza atmış bir prodüktör. Çalıştığı albümler arasında Fontaines D.C.’nin, Black Midi’nin Squid, Foals, Goat Girl, Bloc Party’nin ve sevdiğimiz benzeri pek çok alternatif ve rock ekibinin isimlerini görüyoruz.
Wet Leg sahnede daha anlamlı bir sound yakalamak adına yeni üç üyesiyle birlikte artık beş kişilik bir rock ekibi olma yolunda ilerliyor. Glastonbury performanslarını da BBC sağ olsun ekrandan da olsa canlı izleme fırsatı buldum. Gayet başarılı, seyirciyle konuşabilen, enerjisi yüksek bir ekip görünümündeler. Özetle indie rock arayan kulaklara ilaç niyetine bir albüm Wet Leg’in “Moisturizer”ı.
Lalo Schifrin’e veda (1932-2025)
Sessizce uzaklardan geçip giden dev gemi. Ölüm haberini öğrenince aklıma gelen bu cümle oldu. 26 Haziran’da, 93 yaşında hayata sessiz sedasız veda eden Lalo Schifrin, 20. YYtarihinin en renkli müzisyen ve bestecilerinden biriydi. “Görevimiz Tehlike” (Mission Impossible) teması dahil bugün kimisini ezbere bildiğimiz pek çok sinema ve televizyon yapımının müziğine imza atmıştı. Bruce Lee klasiği “Enter the Dragon”, Dirty Harry’nin aralarında olduğu sekiz Clint Eastwood filmi, Steve McQueen klasiklerinden “Bullitt”, “The Eagle Has Landed”, “The Amityville Horror”, “The Men from U.C.L.E.”, “Mission Impossible”, “Planet of the Apes”, “Starsky & Hutch” ve daha onlarcası. Schifrin Grammy ve Emmy dahil çok sayıda ödül kazandı, altı kez Oscar adayı oldu, 2017’de onursal Oscar ödülü aldı. Ayrıca 1960’lardan başlayarak memleketi Arjantin’in ve Güney Amerika’nın müziklerini icra ettiği orkestralar kurdu, konserler verdi. Tango, bossa nova albümleri arasında 1963 tarihli “Piano, Strings and Bossa Nova”yı öneririm. İnsanı alır başka bir dünyaya götürür.
Arjantin’de doğup büyüyen Schifrin, Fransa’da klasik müzik ve caz eğitimi aldı. 1950’lerde Buenos Aires’te film müzikleri bestelemeye başladı. Filmler için yaptığı müziklerden bahsettiği bir röportajda öncelikle çok eğlendiğini söylemiştir. Hem film seçimleri hem de bu filmlere yaptığı besteler bu ifadeyi kanıtlar. İşini severek yapan biri olduğunu siz de dinlerken anlarsınız. Güle güle büyük usta.
Sende Yorum yap