Kırsalda ormanla iç içe yaşamayı bilmeyen nüfusun artışı nedenler arasında gösteriliyor. Ormanlarımızın yangına en yatkın kızılçamlardan oluşması da riski artırıyor. Peki, ormanları korumak için neler yapılabilir?
Salla” ve “Muamma” şarkılarıyla müzik dünyasında yıldızının yeni parladığı dönemde söyleşi yapmıştım Atiye ile... Almanya’da doğup büyüyen Atiye, o zaman 20’li yaşlarının başındaydı. O dönem İstanbul’daki etkinliklere hep babası Orhan Yılmaz’la katılıyordu. 2010’lu yılların başında menajerliğini yapan Süheyl Atay’ın Beyoğlu’ndaki ofisinde buluşmuştuk Atiye ile… Aradan geçen 15 yılda Atiye’nin müzikal ve özel hayat yolculuğunda önemli değişiklikler oldu. 2011’de MTV Avrupa Müzik Ödülü kazanarak Avrupa’nın en iyi Türk sanatçısı seçilen Atiye, 2018’de müzisyen Erol Sebebci ile evlendi. 2019’da ilk kızı Ferahfaza’yı, 2023’te Neva’yı, 2024’te ise üçüncü kızı Rumi’yi dünyaya getiren şarkıcı ile bu kez Teşvikiye’de buluştuk ve müzikal yolculuğunun yanı sıra annelik serüvenini konuştuk.
Signature Dining Experience serisinin ilkinde Türkiye ve İtalya’dan dört ünlü şef, vizyoner menüleriyle özel bir geceye imza attı.
Yaz biraz da karpuz demektir. Karpuz kesilir kesilmez daha tadına bakmadan kokusu yeter, insanın içini bir ferahlık kaplar. Akraba olan salatalıkla karpuz ferahlık konusunda yarışırlar. Ama doğrusu bu ya tatlı dili, çarpıcı rengiyle karpuz yarışı hep önde tamamlar.
Romanlara, filmlere, belgesellere konu olan, Amerikan Vogue’un efsane yayın yönetmeni Anna Wintour, stiliyle değil, kültürel mimar kimliğiyle öne çıktı. 36 yıl sonra şimdi koltuğunu bırakmasıyla elbette moda tarihinde önemli bir dönem tamamlandı.
Türk futbolunda kafalar hep karışık... Her organizasyon kendi kaosuyla birlikte geliyor. Her gün başka bir hikaye, başka bir kavga.
Artık fikstür çekiminin bile keyfini çıkaramıyoruz. Geçmişte sezonun en çok beklenen olaylarından biriydi. Çocuklar bir gün sonra gazeteden fikstürü keser bir deftere yapıştırırdı. Neredeyse sezon başlamadan ezberlenirdi kimin ne zaman kiminle oynayacağı.
Şimdi ise fikstür demek türlü tartışma demek. Federasyon artık o kadar güvenilmez bir kurum ki, fikstür çekimine bile şüpheyle bakılıyor. Kulüp yöneticileri, komplo teorileri yazıyorlar. Futbolun tam anlamıyla zevkini öldürüyor bu suçlamalar. Tamam, fikstür çekim sistemimiz pek çağdaş değil ama daha verimli bir yöntemde de aynı tartışmalar olacak.
Bunun nedeni basit. Başkanı, yönetimi, kurulları, şusu, busu kimlerden oluşursa oluşsun, futbolseverler ile TFF arasında bağ kalmadı. Artık hiçbir futbolsever güvenmiyor bu kuruma. Başına kim geçerse geçsin değişmiyor. Bu nedenle fikstür çekimi, hakem atamaları, cezalar hep soru işareti... Şeffaflık da olmayınca hop, gelsin kaos.
Türk futbolu, yönetimini değil, yönetim biçimini değiştirmek zorunda. Kişileri değil bu işin nasılını değiştirmek zorunda. Yoksa, ne yapılırsa yapılsın, isterse futbolda Dünya Kupası’nı kazanalım, bu güvensizlik bitmez.
Kulüpler sadece kendilerine yakın federasyon peşinde. Kulisler hep bunun üzerine. Gerisi yalan dolan. Herkes diğerini suçluyor. Federasyon sus pus. Kim haklı, kim haksız artık gereksiz ayrıntı.
Bu kaostan çıkmak istemiyoruz. İster gibi yapıyoruz ama istemiyoruz. Futbolu değil onun getirdiği güç savaşlarını seviyoruz. Layık olduğu gibi yönetiliyor futbol ailesi.
3 Temmuz’un seneidevriyesini geride bıraktık.
2011’de yaşananlar halen hafızalarda. O yüzden konu tabii ki Fenerbahçe...
Şimdi öyle bir kulüp düşünün ki, son 20 yılda başına gelmeyen felaket kalmasın.
Aklıma gelenleri sayalım.
3 Temmuz’da alınan büyük darbe...
Otobüs kurşunlanması... Şoförüne çenesinden vurulmasına rağmen otobüsü kontrol ederek içeride bulunan 25 futbolcu ile 40 kişinin mutlak ölümden kurtulması. Buna rağmen liglerin iptal edilmemesi ya da ertelenmemesi...
Trabzon’da linç girişimi... Futbolcuların kendini koruyarak linçten kurtulması...
Ligde son maçta üç şampiyonluğun kaçması... Bu maçlarda bir gol daha atabilseler şampiyon olacaklar.
Tabii bunun getirdiği derin travmalar.
UEFA Kupası’nda yine bir gol yüzünden finalin kaçması... Benfica’ya bir gol daha atabilselerdi, Hollanda’da final oynayacaklardı.
Yine penaltı atışları ile giden UEFA’da yarı final ve çeyrek final şansları...
Ligde 12 yıldır şampiyon olamama...
Ve bu sene bakıyorsunuz, Fenerbahçe taraftarı 35 derece sıcaklıkta kombine kuyruğunda.
Yine bir bakıyorsunuz, yeni çıkan çubuklu formaları kapış kapış.
Dünyada böyle bir kulüp ve taraftarı var mı bilemedim.
Bu kadar olumsuzluğa, öfkeye, üzüntüye, kötü kadere, bazen irin saçan düşmanlığa rağmen, adamlar için hayat kaldığı yerden devam ediyor.
Yılmıyorlar.
Bu sene bitti diyorlar, bitmiyorlar.
Bu sene tamam diyorlar, onlar devam diyor.
Akıl alacak gibi değil.
İnanın tüm bunları bu ülkede ya da dünyada başka bir kulüp yaşasaydı, 50 yıl toparlanamazdı.
Pes ederdi. Beyaz bayrak çekerdi. Ama çekmiyorlar.
Aynı dirençle devam ediyorlar.
Çünkü kökü çok sağlam. Çınar gibi derinlerde...
Ne yapsan boş. Nafile...
1907’de kurulan kulüp, direncin sembolü haline geldi.
Elbet Fenerbahçe bu durumdan bir gün kurtulacak.
Bizden sonraki jenerasyon ise bu kulübün bunu nasıl başardığını macera romanı gibi okuyacak.
Beş yaşındaki Türkiye Kültür Yolu Festivali’nin bu yılki yolculuğu 5 Nisan’da Adana’da başladı. Manisa, Şanlıurfa, Samsun ve Bursa’dan sonra festivalin altıncı durağı için Trabzon’dayız.
İstanbulda altılı ganyanın üçüncü ayağındaki Grace Of Godun bu rakiplerine üstünlük sağlamasını bekliyorum. Üç koşusundan da birincilikle ayrılan bu güzide safkanın bir kez daha kazanmasını bekliyorum. İlla rakip derseniz Çakır Aslanını değerlendirin. Günün sürprizi olarak altılının ikinci ayağındaki Ser Dağyudanı tavsiye ederim. Herkese bol şanslı bir gün diliyorum.