Kanadalı indie rock ekibi Arcade Fire, yedinci albümleri “Pink Elephant” ile yeni bir yol arayışında. Solist Win Butler’a 2022’de yöneltilen taciz suçlamalarının vurduğu darbenin izleri hâlâ belirgin
Yiğidin hakkını yiğide vermek lazım. Galatasaray çok farklı bir top oynuyor. Trabzonspor karşılaşmasının ilk yarısına bakıyorsun ‘şampiyon olacak takım bu mu’ diyorsun. Trabzonspor’un büyük baskısı var, direkten dönen topu var, pozisyonları var... Sallanan bir Galatasaray var. Ama sarı-kırmızılılar 2. yarıda özüne döndü. Torreira ve Lemina hareketlendi, oyunu hızlandırdılar, rakibe baskı yapmaya başladılar, daha sonra da goller geldi.
Galatasaray, zorlu Trabzonspor engelini de kayıpsız geçti ve son 3 haftaya girilirken puan farkını Fenerbahçe ile yeniden 8’e çıkardı.
Oscar Wilde, “Herkes öldürür sevdiğini” dizesini yazdığında, muhtemelen milyonların sevgilisi bir koçun eski taraftarlarınca protesto edileceğini hayal etmemişti. Ama insanın doğasında bu çelişki hep var: Aşırı sevgi kırılınca nefrete dönüşüyor. EuroLeague maçında Anadolu Efes tribünlerinin bir zamanlar kahramanları Ergin Ataman’a gösterdiği tepki gibi...
Ataman, Anadolu Efes’in en büyük zaferlerine imza atmış, kulüp de Ergin Hoca’yı bugünkü günlerine taşımıştı. Birbiriyle özdeşleşmiş bu ikili bir süredir rakipler. Koçun, Panathinaikos’un başında eski takımına karşı kural dışı değil ama sportmenlik dışı hamleyle maçı kazanması, tribünlerdeki sevginin külleri arasından öfkeyi doğurdu. Bir oyuncusunun sakatlanmış gibi yapmasıyla gerçekleştirdiği oyuncu değişikliği, etikle kural arasındaki gri alana yerleşti. Ve o an, taraftarlara şunu hatırlattı: Ergin Ataman hiçbir zaman sadece bizim olmamıştı.
Tam da burada Max Weber’in karizmatik liderin doğası tanımı devreye giriyor: Karizmatik otorite, liderin olağanüstü vasıflarına, kişisel becerilerine ve çevresindekileri etkileyebilme gücüne dayanır. Ancak bu lider tipi, otoritesini kurumsal yapılara borçlu değil, bireysel karizmasına borçludur. Bu da onu bağımsız hatta zaman zaman duygusuz yapar.
Lider karakterli hocalar bu yüzden çalıştırdıkları takımların taraftarlarınca ya çok sevilir ya da nefret edilir. Çünkü onlar zaferi kendileriyle özdeşleştirir. Başarı, camianın değil onların zaferidir. Bu yüzden de eski takımlarına karşı zafer kazandıklarında duygusal davranmazlar.
Bu kırılmanın en bariz örneklerinden biri Mourinho’dur. Ama bugünkü değil, eski Mourinho’dan bahsediyorum. Chelsea’de idol olduktan sonra başka takımlarla Stamford Bridge’e döndüğünde Judas (Yahuda) yazılı pankartlarla karşılandığında şöyle demişti: “Beni hain ilan edenler unutmasın hala kulübün üç lig şampiyonluğunun ikisini ben kazandırdım.”
Antonio Conte, Juventus’taki başarılarının ardından Inter’e geçince, Torino sokaklarında duvarlara Traitor (Hain) yazıldı, Juventus taraftar grupları kulüp yöneticilerine, “Onu tarihimizden silin” çağrısında bulundu. O ise “Kazandığım başarıları kimseye borçlu değilim” diyerek eski taraftarlarının öfkesini daha da körükledi.
Bu örneklerde ortak bir desen var: Lider karakterler, bir kulüple özdeşleşip zaferler kazandıklarında, taraftarlar bu başarıyı paylaşılan bir duygu zanneder. Oysa bu liderler için zafer, kişisel mirasın bir parçasıdır. Aidiyet değil, kariyerlerinin bir basamağıdır. Bu yüzden de işlerini yaparken duygusallığa yer bırakmazlar. Onlar için önemli olan, kim olduklarını ispatlamak, ne kadar özel olduklarını göstermektir.
Ancak taraftar için durum farklıdır. Onlar zaferlere duygusal yatırım yapar. Galibiyette kendi sesini, tribünde harcadığı emeği hisseder. Zaferler sadece skor değil, kimliktir, yaşanmışlıktır. Kendisini o başarıya ortak hisseder. O yüzden liderin gidişiyle birlikte sadece bir teknik adam değil, bir aidiyet hissi de kaybolur. Ve bu kayıp, kabullenilmesi zor bir boşluk yaratır.
Ergin Ataman örneği bu anlamda sadece bir maç içi taktik gerilim değil; taraftarın, bir zamanlar sevgilisi olan bir liderin aslında hiçbir zaman kendilerine ait olmadığını idrak ettiği o sert yüzleşmedir. Çünkü onlar hiçbir zaman bizim olmamıştı. Sadece bizim yanımızda kazanıyorlardı.
Fatih Tekke’nin Galatasaray maçı için kurguladığı kadro tercihini saygıyla karşılıyorum.
14 Mayıs’taki Türkiye Kupası finalini düşünerek rotasyonlu bir kadroyla çıktı Galatasaray karşısına Fatih Tekke. Çünkü çok daha fazla önemsiyordu kupa finalini ve esasen kafasında oynamaya başlamıştı bile finali.
İlkokul öğrencileri, iki Trabzonspor maçında VAR’da görev yapan babası ve dedesi yaşında geometriden bihaber beyefendilerden bile doğru oyuncuya bakarak doğru çizgiler çizer!
Trabzonspor’un Kasımpaşa ile oynadığı maçta bir ilke şahit olmuştuk, derbide bir yaşına daha girdik; yine yanlış oyuncuya bakarak çekilen çizgi.
Madem ofsayt, Muslera’nın sarısı niye iptal edilmedi? Hem iki gözüm, VAR seni ofsayda bak diye mi çağırdı? Eğer öyleyse buyurun buradan yakın; VAR’ın ofsayda çağırması da bir ilktir!
At gözlüklerinin markasını merak ettiklerimizin yaptıklarına ne mi diyelim:
Vallahi de rezillik, billahi de rezillik!
Anladığımız, gördüğümüz, Trabzonsporluların, doğru çizgi çekmesini bilmeyenlerden, daha çok çekeceği var gibi!
Trabzonspor iyi mi oynadı? İlk yarının son 15 dakikası hariç, maçın tamamında sarı-kırmızılı ekip oyunun hakimiydi? Bordo-mavililer etkili olduğu bölümlerde golle tanışabilmiş olsaydı, VAR da o pozisyonda doğru karar vermiş olsaydı her ne kadar Fatih Tekke, as oyuncularından eksik çıktığı karşılaşmada sonuç çok daha farklı olabilirdi.
Bu kadar rotasyona gerek var mıydı, diye soracak olursanız? Teknik adamın kararına saygı duymak lazım. Zira oyuncularının durumunu en iyi o biliyor. Öyle ya bu işin sakatlığı, yorgunluğu var, falan filan. Üstelik Trabzonspor’un kadrosu dar, Galatasaray öyle değil, daha kaliteli kadroya sahip.
Zaten hem karşılaşma öncesi Fatih hocanın açıklamaları hem de sahaya sürdüğü kadroya bakarak çarşamba günü oynanacak kupa maçının çok daha önemli olduğunu belli etti.
Tahmin edilenin aksine keyif veren bir derbi olmadı. Oyunculara da hak vermek gerek, eksik kadro ile sahaya çıkan Trabzonsporlu oyuncuların aklı fikri hafta içi oynanacak kupa maçında, benzer durumu yaşayan sarı-kırmızılılar kupa maçının yanı sıra şampiyonluklarını ilan edecekleri günü iple çekiyorlar.
Gaziantep’te oynanacak kupa maçının heyecanı tabi ki başka olacaktır. Umarız ve dileriz o maçın VAR’ın görev alacaklar çizgi çizmesine bilenlerden seçilir!
Bazen bir insanın hayatı, hiç değişmeyeceği sanılan bir düzenin içinde, küçük ama kararlı bir sapmayla yön değiştirir. 10 yaşındaki Jose Hernandez için bu yön değişikliği, bir siyah beyaz televizyon ekranında Ay’a inişi izlerken gerçekleşti. Göçmen bir ailenin çocuğu olarak doğan, yaz tatillerini dinlenerek değil, tarlalarda çalışarak geçiren bir çocuk, o gün kendine bir hedef koydu: Astronot olmak.
Şimdi Mercedesin bir numaralı pilotu olan ve iyi sezon çıkaran George Russell ile yıllar sonra dikkat çeken açıklama geldi. Bir dönem Williamsta yarışan Russellın eski patronu karar verme aşamasında yaşadığı zorluğu anlattı.
Geçen hafta Beşiktaş karşısında alınan yenilgi sonrasında Fenerbahçe’de zaten iğreti duran taşlar yerinden öyle oynadı ki bu ortamda futbola ve oyuna odaklanmak giderek çok daha güç bir hal aldı.